Telefonda konuþamam bilirsin, mektuplarýysa ertelerim hep, belki de yazým çirkin diye.
Çok düþündüm, çok kurdum, karar verdim hep vazgeçtim, ama sana yazabildim nihayet.
Aslýnda söz vermiþtim, duygularýmý kilitlemiþtim, ta ki sen açana dek.
Korkma sevgi dilenmeyeceþim, ama tanýrsýn beni iþte, bitiririm her þeyi bir dikiþte
N’apim?
Aþk bu, savaþ bu, kadýn ve erkek arasýnda...

Artýk saymýyorum yýllarý, bana deþip geçen hayatlarý, zaten pek de sevmem insanlarý.
Ama kimi dostlar var sevdiþim, sokak köpekleri beslediþim, bazý güzel anýlar biriktirdiþim.
Tutku garip bir þey ve çok vahþi ve çok hýrslýydým zaten ben de o yüzden yaþmaladým seni...
Kolay deþildir bilirim, bir aþký bir kalbe koymak, hele bir baþkasýný severken sen.
Teþekkürler, bir zamanlar beni çok sevdiþin için.
Bu mektup da olmadý, kelimeler toparlanmadý, iþte þimdi çöpe gidiyor.
Yine de mektubuma son verirken seni her zaman çok seven
ben.